Uzamış
saçlarımın arasındaki beyaz,
Fener misali
kim dost, kim kurnaz?
Akşamın
esintileriyle sallanırken biraz,
Kırık ruhlar
gibi sözünden caymaz.
Ve artık...
Ben ve grileşen
dünyam tanık,
Alacakaranlık
ışığında baktık...
İyi niyetinden
kaybeden mantık...
Hepsini umarsız
bulutlara astık.
Gurur yüklü
yalanlar sahnede alkışla,
Sahte güllere
benzeyen nice bakışla,
Pek yakında
solup gidecek satırlarda barışla,
Başkalarına
gösterdiğin şefkatle kendini bağışla!
Ve artık...
Kitaplarda
kurgudur fedakârlık...
İçine gözyaşı
damlaları kattık...
Bilinmezliğin
enlerine battık...
Oysa ki ihtiyar
balıkçı gibi yaşlanacaktık.
No comments:
Post a Comment