Almışken yükünü zaman içinde,
Sevinmişken maviliklerin ininde,
Seni çağırıyor ufukta görünen gemi.
Kum saatine direnmek elde mi?
Yeryüzünde renkler ayrı bir aşama.
Denizin kalbi dokunur her yaşama.
Rüzgârın hediyesi çiçektir dalgaya,
Hazır ol! Sana gelenleri almaya...
Kıyıya vurduk her darbede;
Gönlümüzde garip arbede;
Anlaşılmadığımız hikâyede;
"Günü gelir" der, bizim kaide.
Fallara inanacak kadir aciz,
Ufuk çizgisi tarumar deniz.
Alıp başımı düştüm yollara...
Karşımda vadesi dolmuş bedenler,
Aşkın iksirini feda edenler,
Bir cevaba muhtaç nedenler,
Şaşıp kaldım gövdesiz insanlara.
Bir yandan gülerken o ilk aşka,
Grileşmiştir nefes; ondan başka.
Bedeli varsayımlarla ödenmiş inanç,
Uyku öncesi dimağında yanan utanç,
Siyahla başlarsın hep; hayat satranç.
Beklersin; dokunsun yarana bir el.
Umarsın; ömür kirişlerinde haber,
Doğsun istersin; güneş ve ay beraber.
Kâinat kocaman; hayat dar çember.
Ansızın gittiğin yerden yine gel!
İki nokta arasında zalim tartı;
Eskimiş ruhlar ve eksilmiş artı,
Açlığın çığlığında süzülen martı,
Sesini duyabilecek aşkın tek şartı:
“Yabana atma! Kalbindeki sızıları...”
Zan altında yürekler adımlarken aheste;
Düşünce sepetinde fikirler deste deste,
Benim nutkumda; hisli nağmeli beste.
Yolları kapatan sarmaşıklar gibi cesur;
Vara yoğa karışan doğa gibi özgür.
Öyle oyaladım ki sesimi; azâbım kabir,
Yayan yapıldak sevdam; kanı demir,
Su sesi eşliğinde dünyama batan emir:
“Aç hıçkırıklarını semaya!” diyor metcezir.
Her canın cananında bir an: rezil,
Kimsenin bilmediği yüklerle dolu mendil,
Dünden bugüne hep yas tutan nesil,
Verdiği her sözde içeride yatan cahil,
Sonunu bile bile peşine düştüğü katil,
Ayağa kalkmayı bilse de sonu gafil.
Gözlerime emir versem, söz temsil:
“Aynadaki son, kalbimdeki o ana devril.”
“Odamın penceresinde yeşerene yenil.”
Şairin kalemi su; okuyana sebil,
Harflerin arası durmak bilmeyen menzil,
Sen de yerini al; ömür bitmeden acil!
Yine emretsem yangınıma bir şekil:
“Yaş dallarında kor ateşlerle serpil.”
“Zifiri karanlıkta yıldız olsun kandil.”
Asırlardır haykıran gönül işçileri kefil...
Rüzgarın otağında yapraklar bencil...
Gece de olsa aşk her daim yeşil...
İlk aşkın parıltısı; yarısı serap,
İlk sözlerdeki sızı; yarası bitap,
Hüsranın çınlaması; yankısı gazap.
Sana, senden daha yakın ilkler: mihrap.
Yaş alarak yaşadıklarımız birer elbise,
Koridorları yaşlarla yıkadığınız lise,
Övüncünüz olacak, yağmurun hediyesi leke...
Garip bir tebessüm, kalabalıktan kalınca teke!
Her serüvenin sonunda dolan dolap,
Anıların sıcacık; tek renk: ahşap.
Açınca kapısını, gördüğün sıra sıra hesap...
Sanki seçsen birini, belirecektir cevap.
Sevmeseniz de şiir sevenler etrafınızda olsun;
Korksanız da giydiğiniz aşktan kurşun,
Yaksa da hasret, mazi elbisenle avun...
Nasıl olsa geçen her dakika bir soygun.
Kalbiniz kırık ise,
Gözyaşlarınız çise;
Bendeki ta derinden yaralı...
Sizin olsun; iş görür, yamalı!
Yapılan her
hata, birer talep…
Ruhunu açmak
için bu sebep…
Gönülleri yılan
yolundan arındıran mektep,
Ruh kalemiyle
adım adım yok ettiği akrep,
Her derde
devadır yüreğindeki mürekkep.
Öğrenciler hep
bir arada; aynı payda…
Sınavları pek
çetin; ufukta tek fayda:
“Şeytanı bile
dize getirecek güçteki ermiş.”
“Aşk olsun,”
selamı dillerindeki altın deyiş.
Vazgeçmek
özgürlüktür der her derviş.
Çukurlara girip
çıktılar; kalpler aşk damgalı.
Dünya
nimetlerini gördüler; kumaşlar alacalı.
Günah deryasına
itildiler; tövbeleri okunaklı.
Bedenleri bu
âlemde; yaşamları dokunaklı.
Anadolu duası
ile: “Aşk olsun onlara!”
Derviş, selamı
ile tutuşturdu kıvılcım.
Hayat sofranıza
edep sundu salkım salkım.
Gençliğinizin
sefasını sansanız da tılsım,
Geçen yıllar,
sanrılarla doğurur alkım.
Aşk olsun, görüp de yanmayanlara!
Karnında zehre benzeyen bir şey, adı kuşku;
Ardından gelen sayfalarca "Sen", hadi oku!
Bastırma o yanardağı; gül özünden doku!
Yüreğine oturan kâbus eşliğinde uyku;
Seni arşa çıkaracak kudrettir korku...
"Nerede kalmıştık?" ömür ayracı ile gevşe!
"Ne kaçırdım?" sorusu yaratsa da endişe,
Çıkarma aklından; bunlar sadece klişe.
Aklın dursa yüreğin savaşsın nöbetleşe!
Geceyi giyinmiş ruhun evi sanki kafes;
Bulaşıcıdır sözün gücü, bırakmaz ki heves.
Yeri gelir, keserler müziği; ki o tek nefes.
Kulağının üstüne yat; bekle gelsin o ses...
Susuz kalmış arzular: Dilleri bir karış.
Çevir gözlerini bir tabloya: Orada kaçış.
Ezme kendini; korkuyu anlamaya çalış.
Dinleme o çok bilmişleri; onlar hep yanlış.
Silah gibi kullan korkunu; orada mutlak varış.
Baharın bozduğunu korku yazar.
Duygu bozumunda ise başlar inkâr.
Sabahın
seherinde, rüzgârla çalan o şarkı;
Bir türlü
duyamadım, ikilemlerdeki farkı.
Herkesin ezbere
bildiği, daimî dönen çarkı
Ben göremedim,
bilemedim, çözemedim.
Dediler ki:
"Paranın fendi sevdayı yendi…"
Önce
"fayda" dediler; farkında değildim.
Önce
"kalp" dedim; geri çevirdiniz, efendim.
"Ne gerek
var?" doyuramadığınız damak;
Unvanınız ise
önde olmak, ayakta kalmak.
Bir göz
kırpışında ölmeye kalsa da ramak,
Diğer âlemde de
devam eder bu eğilim.
Bu sonsuz tutku
neden? Ben farkında değilim.
Mahşer günü
olur ya, haklı çıkarsanız eğer;
Bire bin
kattıklarınız aslında gerçek değer.
Bakıyorum da
yegâne öğüdünüz: "Düşme yere!"
Kopmasın
çocuklarımız ufuktan tek bir kere!
Düşmesin
gönüllerine aşk fırtınasından zerre,
Akmasın
gözlerine himmet taşıyan dere!
Zamane insanı
değilim ben; gelmeyecek çağım.
Sözde sonsuz
mutluluk, sizin avuçlarınızda…
Ama ben
farkında olmayacağım…
Farkında
değildim…
Farkında
değilim…
Farkında olmayacağım…
Nihayete ermeyen aşklar gibi yalnız dokuz,
Birini bulup
tamamlanmaya ne yazık ki tokuz.
Artı bir deyip
onda kalacak iken sonsuz,
İmgeler noksan,
simgeler mutsuz!
Bir şeylerden
yoksun yaşıyoruz; tek hakikat!
Diğer aylardan
eksik kalan Şubat,
Arınman için
sana sunarken fırsat,
On dördüne
erişemeden biter saltanat.
Kalbinin güz
odaları giyinse de kat ve kat,
Öldürgen çiçeği
dehlizlerde çok rahat,
Süsleyecektir
yalnızlığı sanki abıhayat.
İmgeler ağır,
simgeler tokat!
İmgeler donuk,
simgeler hasat!
Sevinçten
haykırır eşini bulan bülbül.
Sonbahar
maskesinde üzse de eylül,
Sadakate nişan
olsun rengârenk sümbül.
İmgeler
perişan, simgeler gönül!
İmgeler noksan,
simgeler mutsuz!
İmgeler ağır,
simgeler tokat!
İmgeler donuk,
simgeler hasat!
Aşılmaz dağ
olan ilişkiler, ne güzel!
Harikalar
diyarında gezer bir engel.
Ve çürük
bedenlerin kazdığı o tünel...
Zamanı
geldiğinde ödetir sana bedel.
Hilenin izinde
âdem döner de...
İnsanlık
izinde, bencillik görevde...
Nisan
yağmurlarını bahane eden koru,
Toprak
kokusuyla soracağı soru:
Kalp kırmak
kime göre doğru?
Başkalarını kanatırken,
hep kendini koru!
Duasını
okuduk... Şiirini yazdık...
Kıtalarımıza yapıştı soğuk balçık.
Uzamış
saçlarımın arasındaki beyaz,
Fener misali
kim dost, kim kurnaz?
Akşamın
esintileriyle sallanırken biraz,
Kırık ruhlar
gibi sözünden caymaz.
Ve artık...
Ben ve grileşen
dünyam tanık,
Alacakaranlık
ışığında baktık...
İyi niyetinden
kaybeden mantık...
Hepsini umarsız
bulutlara astık.
Gurur yüklü
yalanlar sahnede alkışla,
Sahte güllere
benzeyen nice bakışla,
Pek yakında
solup gidecek satırlarda barışla,
Başkalarına
gösterdiğin şefkatle kendini bağışla!
Ve artık...
Kitaplarda
kurgudur fedakârlık...
İçine gözyaşı
damlaları kattık...
Bilinmezliğin
enlerine battık...
Oysa ki ihtiyar
balıkçı gibi yaşlanacaktık.
Şarkıyı dinlemek için tıklayın
Say ki, demli çay gölgesinde; nemli söylem,
Telafisi yoktur
soğuk sohbetin; safi elem!
Tekrar tekrar
başa sardığım şarkılar matem.
Buğusunda
dertleşirken; özleminde erdem,
Derinden
yaralansam da, suskunluğum merhem.
Görüyorsun ya!
Suskunluğum çok şey anlatır.
Sözcük
kuyusunda tek ses: hep dırdır...
Dingin
senfoniler gibi benim sessiz çadır.
‘Çık küçük
dünyandan’ diyene cevabım: hayır.
Tabii ki
suskunluğum çok şey anlatır.
Konuştuklarımı
dinlemek apayrı vasıf,
Sanırsan kendi
söylemlerini birinci sınıf,
Sürdüreceğin
hayat kalacaktır hep zayıf.
Nereye kadar
gider bu anlamsız keyif?
Aç gözünü!
Suskunluğum çok şey anlatır.
‘Dikkat çekmek
benim derdim’ ne güzel infaz!
Oysa ki,
hayatımın kucağında hep bu enkaz...
İşine gelmeyene
her daim etsen de itiraz,
Kalpleri
mühürlü onların; tek bir gonca bile açmaz!
Ne güne eş
olabildim, ne de sana.
Akıl kararmış
anlarda, tabii anlayana,
Suskun
esintiler gibi narin toprak ana,
En derin sözler
bile bir o yana bir bu yana...
‘Kime neyi
anlatıyorum?’ dersin, sorana...
Suskunluğum çok
şey anlatır...
Anlamayana ayna
olsan da görmezsin hatır;
Küstüm çiçeği
bile dile gelir satır satır
Ama benim
suskunluğum çok şey anlatır.
Eşyanın
tabiatında gizler var; okunsun!
Nasılsa sen
akıp giden zamana mecbursun.
Destan yazsın
diller, hep onunla avunsun!
Ne çare, dil ve
edebiyat kaygılı ve suskun.
Suskunluğum çok
şey anlatır...
Kavram zengini
hislerin verince ifade,
Sınır koymadan
betimlersin dağarcığını.
Yolda kardeş
değilsen, sözler de geri iade.
Suskun kalmak
ise gösterebileceğin tek irade!
Susturabilirsen
söylemlerini bu gayede;
Göreceksin
gerçek sözlerin çoğaldığını.
Bu yüzden
suskunluğum çok şey anlatır.
The person who may have broken your
will is you;
It is apparently you who were
blackened out of the blue.
It is with sheer determination that
you may well rise;
What you need to do is form sincere
ties;
All you are obliged to do is to know
to improvise;
The day when passer-bys attempt to
ostracize Is not on Sunday; It is on doomsday…
The thing that emerges by heart is
hope in full feather;
What you loathe is being at the end
of your tether.
It is to call it a day that you wear
a gleeful smile;
It is likely that you encounter
heartbreaking tile;
The reasons they are bound to do so
are compelling;
What happens in fact is that their
number lives imminent swelling
What you can tell is to open your
eyes first and foremost!!!
It is you....
It is you....
It is you....
Be self-sufficient
Be self-confident
What you can tell is to open your
eyes first and foremost!!!
Birbirimize yâr olacağımıza,
birbirimizi kâr
sandık.
Heybemize
atacakken cennetten imza,
bize kalan
sadece boş bir sandık.
Güzel şeyler
üretmek isterken birileri;
dediler ki,
"Boş işler bunlar, sen karışma."
Hatalardan
sermayeye doğacakken yeni fikirleri...
haykırdılar
eleştirilerini: "Dur, burda artık çalışma!"
Beğenseler de
bir şeyleri; kısık sesle övgüleri...
budur dünyamız:
Yârdan öte yarışma!
Yaşantımız bize
diretilen seçenek,
hangi yolda
kaldığımızda ise gelecek;
hayatlarımız
incelir; urganlarsa ipek.
İstedim ki gün
batımında gelsin bahar,
dilerim, yağsın gönüllere ferahlatan karar.
Hasretin
kokusu, vuslat rengi veya kırmızı,
Kendini
kandırarak geçirdiğin günlerdeki sızı.
Hançerlerle
bezenmiş zanaatkârın bağrı,
Yalan
yağmurlarında yürürken gelen ağrı,
Yıldırım
düşerken gelen nağmelerdeki çağrı,
Aklından
geçenler kalbine batıyor günaşırı.
Uyku, ruhunla
tanışıyor; düşünceler kapı dışarı.
Etrafını
aydınlatmak için yanan mum: gönül eri;
Anıların sanki
masal; tanıdıklarınsa peri,
Mazide kalan
kötüler bile sözünün eri.
Çağımızın
fenaları dökerken alın teri,
Bize düşen
sadece kırmızılar içinde deri.
Bakarken
fotoğraflara, iki gözün iki çeşme,
Gel de hatıra
denizinde sızılarını deşme!
Yalnızlık;
meleklerin su verdiği bir kök,
Zifiri karanlık
geceler; nafile içini dök.
Son bir gayretle uyan sabaha; bu hissi sök!
Beklenmedik anda, ruhunda açılınca pencere,
Nefesin sıkışır; acı ve sancısında cendere.
Hayatında sana biçilen rol; sahne ve perde,
Söyleyemediklerin yaşar seninle; hep içerde.
Kalbinin sokakları gam içinde; aynı yerde,
Bırakıp gidemezsin uzaklara; umut var serde.
Geçip giden her gün muamma; ne var ki elde?
Perde inmiş gözlerde ararsın mana ve cümle;
Koskoca duvarlar yürür üzerine, zulümle.
Sanki yok olacak ikilemler, yazsam var gücümle,
Dert ortağı nehirleri ikna etsem tek sözümle.
Hayat bir okyanus; sen ise bir nokta,
Perdeli ayaklar büyütüyor seni adeta.
Boğazında düğüm bu yollar, boynunda yafta,
Zaman mesafedir; ister yıl olsun ister hafta.
Kızarsın çaresizliğine; hatta olursun hasta,
Yine de çekersin perdelerini; siner dünyana lavanta.
Kalabalıklar içinde
karakalem çehre çizdim;
Geleceğin siyah
beyaz resminden habersizdim.
Tutkunun
gamzelerine yakutlar dizdim;
Bir taneciğine
yenilecek kadar çaresizdim.
Dalgaların
şekil verdiği gençlik,
Ağzı köpük
içinde kızgın beylik,
Ortaya çıkan
silik ve yorgun benlik.
Ne istediler
senden? Bir adam, dört başı mamur;
Ellerin
ceplerinde yürürken, başında yağmur,
Yakanı hiç
bırakmadı üstüne bulaşan çamur,
Hep senden bir
şey bekleyenlerin elinde hamur...
Aynanın
karşısına geçtiğinde beliren kambur.
Dili olsa da
gecelerin, bir an söylese:
“Hasret kaldın;
kısacık sevda seli sese.”
Biliyorum,
yüreğim; ihtiyacın var ateşkese.
Fear, by word, by definition
Has never been in my term
Being challenged by anyone
Emek; Hayal
Kırıklığı
Nakış nakış
işlenen emek, görmez hürmet,
Kalbinden
dökülen tek dua; ya kısmet!
Ömür dediğin
bir limana ulaşmaksa şayet
Ayağa kalk
diyor sana, adsız bir kuvvet
Beş para
etmeyen emek; nerelerde kıymet?
Yılların
beşiğinde yeşerttiğim emek,
Her bir anında
umutlar ilmek ilmek…
Mahzendeki ışık
için çırpınışlar bir defa,
Doğmayacak
güneş gibi bindir cefa,
Dudaklar
zikretmeyecektir bir vefa;
İşte tam da burada
kırıktır hayaller;
Yenilerine yer açmadan,
elveda!
Hapsolmuş
dualar, adımlarken avluda,
Gün doğumunda
emekler, koşarken umuda,
Her yanım
beşer, akıllar para pulda,
Nafile balık
avlıyor emekler; bulanık suda.
Yılların
beşiğinde yeşerttiğim emek,
Her bir anında
umutlar ilmek ilmek…
Mucize tohum
Yerini yurdunu kurmuş iken bir ocakta,
altını üstüne çevirdiler yuvasını oracıkta,
kiremitler ördüler can yüzüne o sokakta,
çok derinden gelen mucize tohum doğmakta;
tebessüm gözlerde, ya kulübede ya da konakta.
Küçücük aralıktan sızan mucize tohum;
çaresiz yalnızlığa sarılmış, ışıktan mahrum.
Ser verip sır vermeyen esintilere mahkum,
ayna gibi kendinden pay biçen duygum...
"El değmemiş toprak örtüsünde diğer yarım."
Dağları devirip gelişen fidan,
ruhunda asla dinmeyen isyan,
sözcükleri dans ettiren lisan,
meydan okuyan dillerde zindan.
Dallarında sır küpü meyve...
Beni benden alan amansız zirve...
Manzara
Göz yaşı pınarları
arasında ateş yakan Ankara;
Kucağında
mermer taneleri besleyen Marmara,
İki yurt
arasında kalmış gönül, koşarken huzura;
Koparacaktır,
melteme dönmüş yüreğim yaygara.
Serin iken
sert; hafif iken dert, bu macera
Kapattığım anda
gözlerimde, günü yitirmiş manzara.
Başı aşk, sonu
mabet bu çağ;
Üst üste konmuş
nefes, bu dağ;
Erişeceğim ya
ölü ya da sağ!
Ağlayacağın
kadar ağla;
Yağabileceğin
kadar yağ;
İşte budur,
değişmeyen manzara…
Bağı çözülmüş
duygular…
Her nabzında
seni sınar…
İstemeyeceğin
kadar…
Ve artık
sözler, yitip giden gençliğime ağıt;
Manzaramda sağa
sola savrulan kâğıt,
Dillerimde tek dua: Gözümdeki ‘seni’ dağıt…
Gönlün odalarında yeşeren duygu dinlemez;
aklın nafile çabalarla uyarsa da kaç kez,
yalvarsan da hayat, hayallerini affetmez,
nasıl olsa her yanın insan, sade yargısı tez.
Gül varmış, gülüm yokmuş der ya masal,
evvel zaman içinde yüzerken bir sandal,
udun kanadında bir aşk, hayal meyal,
her karakterinde ince işlenmiş bir sual,
"yaşananlar mı? umdukların mı?" kutsal...
Beklemek; ayaz geceler gibi buzdan,
kalp çalgısının telleri titrer yastan,
ve sazın kalbine aşkı döken ozan,
çıkar sahneye; olur ruhuna derman.
Tabi ki hüznün çiçeklerini açmaya varsan...
Sevda falı imgeleri yok ki eşi benzeri,
kanun taksiminde doğan sevda sesleri;
ince işçilikle kanun açar defteri;
sonunda güneş yükselip siler her nefreti...
Müziğin girişinde ruhun gariban;
sonunda huzura
inanıyorsan,
keman
tellerinde ağlayan insan,
hasret taneleri
ile doluysa her dakikan;
cebinde resim,
almazsın ders hatalarından
Uzaklarda,
denizin kulağındaki şarkı,
seni sana
anlatan belli belirsiz yankı;
masum gitar
nameleriyle haşir neşir...
manayı yitirmiş
ruhlar ile dolu şehir,
keskin bıçak
darbesiyle bölen bu nehir,
daha
sayamadığım deryalardaki fikir...
hepsi bu soğuk
dünyada tekdir, birdir.
Biçare kalmış
öykü ile ilhamımı dağlama,
eski defterleri
açıp için için ağlama;
ve nihayet
sevince galip gelen hisli bağlama,
kime yarar ki
bu dizeler sadece garibana...
Hep aynı tonda
çalan ritim ve pes,
döner dolaşır
aynı sözde durur
Hem de kaç kez?
yansıtır sana
kalpleri
